Één van de leukste dingen aan mijn werk als coach en trainer vind ik de gesprekken met onze kids aan tafel, over ons werk. Ze begrijpen nu zoveel beter wat ik op een werkdag doe dan in mijn vorige banen. Die veel minder tot de verbeelding spraken en voor hen vooral bestonden uit werken achter de computer en veel praten met mensen. Ze krijgen er nu ook veel meer van mee. Van het maken van Sparkles tot het helpen vullen van de goodiebags, het klaarzetten van lekkers voor de Sparkle mama avonden en het verzamelen van hún diertjes voor de trainingen.
Maar ook van de inhoud krijgen ze iets mee. Zo weten ze zelf heel goed welk communicatiedier ze zijn en welke superpowers daarbij horen. Zo is onze Flo een echt leeuwtje, maar voegde daar gisteren zelf – en terecht – de olifant aan toe. ‘Want ik ben toch heel sterk, mama?’. Dat bewees hij meteen even met een potje stoeien met zijn grote zus. En inderdaad, hij won. En de lach van de dag was toch echt toen hij zei ‘Kijk mama, ik heb net getraind en ben nu nog sterker!’, terwijl de watten uit zijn pyjama vielen, die hij eronder had gestopt voor extra spierballen.
En laatst had hij ook een geweldige opmerking. ‘Mama, op het schoolplein zeiden een paar jongens anders sla ik je in elkaar…..
Maar dat kan toch helemaal niet. Want je bent toch al in elkaar?’.
So true. ‘Helemaal waar, schatje’.
Dat is ook iets wat ik mijn coachklanten, die hun Sparkle kwijt zijn, wil laten ervaren en inzien. Je bent al in elkaar. Je bent al heel. Met alle mooie en (in hun ogen) minder mooie strepen.
En het allerbelangrijkste wat ze nu meekrijgen, en écht wel eens anders is geweest, is dit.
‘Mama, jij vindt jouw werk nu echt super leuk, hè.’
‘Ja schatje, en weet jij al wat je later wil worden?’
‘Ja, papa. Én werk dat ik heel leuk vindt. Maar ik weet nog niet wat.’
‘Dat hoeft ook nog niet, schatje’.
Het allerbelangrijkste weet hij namelijk al: je bent al in elkaar.