Ik zat vandaag al een tijdje in mijn hoekje, achter mijn laptop. Met de bedoeling om wat werk in te halen, dat afgelopen week door thuisschool en vermoeidheid toch wat was blijven liggen. Ik hoor het ook veel om me heen. Dat we allemaal toch even wat minder uit onze handen krijgen. Echt van de grond krijgen.
✨
En ik realiseerde me tegelijkertijd ook dat het juist grond is, dat ons hierbij kan helpen. Om te aarden. Letterlijk met de voeten op de aarde, zoals een rondje wandelen of hardlopen. Of figuurlijk. En ik zie vanuit mijn linkerooghoek het witte lijstje met de steendruk van mijn moeder staan. Met zeven generaties in de vrouwenlijn. En grappig genoeg had ik dit nog nooit eerder opgemerkt, maar ik zie nu dat alle namen eindigen op een a. Paulina, Johanna Maria, Maria, Johanna Josephina, Francisca Maria, Katja Wilhelmina Johanna en mijn dochter Liza Jacoba Francisca. Een paar jaar geleden heeft mijn moeder ook de achtste lijn ‘terug’ gevonden. Haar naam is Elisabeth. Geen a, maar voor mij achteraf zó kloppend dat we destijds uit ons lijstje met favoriete namen voor Liza hadden gekozen!
✨
En elke keer als ik naar dit lijstje met namen kijk, voel ik zoveel kracht. Acht generaties krachtige vrouwen. Én mannen. Ik blijf het indrukwekkend vinden om te visualiseren dat al deze voorouders achter ons staan. 2 ouders, 4 grootouders, 8 overgrootouders, 16 betovergrootouders, 32 oudouders, 64 oudgrootouders, 128 oudovergrootouders etc. etc. Dat zijn er duizenden. Duizenden mensen, duizenden levensverhalen, duizenden liefdesverhalen. Het brengt mij altijd meteen weer in het moment. To stand my ground. Lukt het me om te aarden, met een a. En komen er ineens toch nog zinnen uit mijn handen.
✨
