In het laten landen van de coachings en andere gesprekken van de afgelopen weken, popte dit fotootje steeds bij me op. Dit ben ik als klein meisje van een jaar of twee. Vaak boos. En soms zó boos dat ik flauwviel. Breath holding weet ik nu. Ik voelde veel, alleen wist ik niet hoe ik met al deze gevoelens om moest gaan en vergat ik daardoor adem te halen. Ik had de taal nog niet om mezelf goed te kunnen uiten.
Later, begin van de basisschooltijd, lukte het me wel en kon ik in een boze bui feilloos met woorden aangeven hoe ik een super krachtige stroom voelde opborrelen in mijn buik. En richting en in de pubertijd is dat ook lange tijd weg geweest. Hoe vaak heb ik toen niet het zinnetje gehoord van ‘ga maar naar je kamer en kom maar terug als je weer afgekoeld bent’. Zat ik daar een beetje af te koelen en was ik vooral in mijn hoofd te vinden.
Fast forward naar zo’n tien jaar geleden en ik, aangezet door de trainingen en opleidingen die ik volgde, de signalen van mijn lijf weer begon op te merken, begon serieus te nemen. Te vertrouwen. Ik vond mijn Sparkle weer terug. Ín mijn lijf. Om vervolgens mijn Sparkle te blijven volgen, juist door het krachtige samenspel tussen lijf én hoofd. Het magische effect als sparkles worden onderstreept met woorden. Sparkle én Speak.
Het geeft vleugels.
Zoals dat kleine meisje me al probeerde te vertellen. Just a girl growing wings.
